De vreemde verschijning van de ‘bloedende tandschimmel’ heeft de soort verschillende beschrijvende namen in de volksmond opgeleverd, zoals de ‘duivels tand’ en de ‘rood-sap tand’. Gardenerdy brengt je een aantal interessante feiten over deze eng uitziende paddenstoel.
Wist u?
De kleurrijke pigmenten geproduceerd door Hydnellum soorten worden gebruikt om textiel te verven. Ze bevatten een chemische stof genaamd atromentine die effectieve anticoagulerende eigenschappen vertoont, zoals heparine. Atromentin heeft ook nuttige antibacteriële eigenschappen.
De robijnrode vloeistof die door kleine poriën sijpelt Hydnellum peckii, een geweldige paddenstoel, ziet eruit als bloed. Door de rode vlekken die over zijn witte hoed spatten, lijkt de paddenstoel een beetje op een bloedende tand. Je zou kunnen denken dat een bloedende tandschimmel een schimmel is die een tand doet bloeden, of er kunnen andere groteske interpretaties bij de lezer opkomen nadat hij de naam tegenkwam. De schimmel behoort tot het geslacht Hydnellum, een geslacht van tandschimmels. De tandschimmels produceren sporen op de tandachtige uitsteeksels die uit de onderkant van de dop komen. Er zijn 3-5 tanden per vierkante millimeter. Ze zijn slank, minder dan 5 mm (0,20 inch) lang.
Sommige Hydnellum soorten produceren gele druppels terwijl sommige koffiekleurige druppels produceren. De bloedende tandschimmel staat bekend als ‘aardbeien en room’, omdat het op het dessert lijkt. Vanwege de rode druppels die aanwezig zijn op de roze of witachtige jonge vruchtlichamen, heeft de schimmel de namen ‘bloeding Hydnellum’ en ‘rood-sap-tand’ verdiend.
Classificatie
- Kingdom: Fungi
- Divisie: Basidiomycota
- Klasse: Agaricomyceten
- Bestelling: Thelephorales
- Familie: Bankeraceae
- Geslacht: Hydnellum
- Soorten: Hydnellum peckii
Habitat
Deze schimmel komt voor in Noord-Amerika, vooral in de Pacific Northwest. Het wordt gezien groeien op naaldbossen. Het wordt ook gezien in sommige delen van Europa (Italië, Duitsland, Schotland). Onlangs werd het zowel in Iran als in Korea ontdekt. De schimmel groeit meestal tussen mossen en dennennaaldenstrooisel aan de voet van naaldbomen. Het wordt solitair, verspreid of zelfs geclusterd aangetroffen in bossen die worden gedomineerd door jack pine, lodgepole pine, douglasspar, spar en hemlock. Het gedijt in bergachtige of subalpiene ecosystemen.
Interessante feiten
➺ In 1913 beschreef de Amerikaanse mycoloog Howard James Banker de schimmel voor het eerst wetenschappelijk.
➺ Tijdens de levenscyclus van H.peckii, de dikaryotische (de schimmel heeft twee kernen van verschillende ouders) en haploïde toestanden duren bijna even lang. De schimmel heeft een buitengewoon voorbijgaande diploïde toestand. Ecologische factoren, zoals vocht, temperatuur en beschikbaarheid van organisch materiaal om hun groei te ondersteunen, bepalen de verspreiding van schimmels.
➺ Meestal hebben de vruchtlichamen een trechtervormige dop met een witte rand. Er zijn echter grote variaties in de vorm opgemerkt.
➺ De vruchtlichamen kunnen een hoogte bereiken van maximaal 10,5 cm (4,1 in). De dikke, korte stelen zijn vaak vervormd. Een stengel kan 5 cm lang zijn, maar slechts ongeveer 0,1 tot 1 cm (0,0 tot 0,4 inch) kan boven de grond verschijnen. Het bovenste deel van een stengel is bedekt met draden, terwijl het onderste deel, dat dicht bij de grond ligt, bedekt is met dun haar.
➺ Een opvallende, dikke rode vloeistof sijpelt door de jonge vruchtlichamen als ze vochtig zijn.
➺ Vanwege het vreemde uiterlijk van de jonge vruchtlichamen, kan deze hydnoïde schimmel gemakkelijk worden geïdentificeerd als hij jong is. Op volwassen leeftijd wordt het grijsbruin en verliest het zijn karakteristieke kenmerken. Het oppervlak van een gerijpte hoed wordt taai en vezelig. De roze-witte tanden worden ook grijsbruin.
➺ Als ze jong zijn, is de dop bedekt met haar. Tijdens het verouderingsproces verliest de schimmel het haar. De hoeden van volwassen schimmels zijn dus glad.
➺ De schimmel wordt geleverd met een dop en een steel (steel). Vruchtlichamen die heel dicht bij elkaar groeien, smelten vaak samen (dit proces wordt ‘samenvloeiing’ genoemd). Hierdoor kan de vorm van de dop rond of onregelmatig zijn en kan de breedte 4 tot 20 cm (7,9 inch) zijn.
➺ Beide Hydnellum diabolus en Hydnellum peckii lijken op elkaar, maar Hydnellum diabolus komt met een scherpe, zoetige geur.
➺ De bloedende tandschimmel is een mycorrhiza-schimmel. Er ontstaat een onderlinge relatie met wortels van bepaalde bomen (gastheren). De enzymen die door de schimmel worden geproduceerd, zetten de organische verbindingen om in absorbeerbare vormen en verbeteren het vermogen van de plant om mineralen op te nemen. In ruil daarvoor krijgt het ‘vaste koolstof’ van de gastheer. Dit type mutualistische associatie dat bijzonder gunstig is voor de gastheer, wordt ectomycorrhiza-relatie genoemd.
➺ De schimmel bioaccumuleert het zware metaal cesium en speelt een belangrijke rol bij het vasthouden en circuleren van cesium-137 in organisch-rijke bosbodems.
Is bloedende tandschimmel eetbaar?
De schimmel heeft een milde geur (vergelijkbaar met hickorynoten) en is niet giftig. Het heeft echter een extreem peperige, erg bittere smaak. Het is dus oneetbaar.
De vruchtlichamen van bloedende tandschimmel worden niet elk jaar consistent geproduceerd. Opgemerkt moet worden dat de afwezigheid van vruchtlichamen niet duidt op de afwezigheid van zijn mycelium in de grond. Het tellen van de vruchtlichamen helpt dus mogelijk niet bij het bepalen van de verspreiding van de schimmel. Met behulp van polymerasekettingreactie (PCR) -technologie kunnen wetenschappers de aanwezigheid van schimmel-DNA in de bodem detecteren en de verspreiding van schimmels beoordelen.
