De kleur van de schors van een boom hangt ervan af of hij de zonnestralen absorbeert of weerkaatst. Hier is meer ...
Papieren berk
De wortel, schors en zachte bladeren van de papierberk worden gebruikt bij het maken van thee.
Hoe schilderen we een boom? Natuurlijk met groene kleur. Is dat zelfs een vraag om te stellen? En met welke kleur schilderen we de schors of de stam van de boom? Met bruine kleur. We twijfelen nooit aan deze kleurencombinatie als we aan een boom denken. We kunnen ons de typische tinten van de bladeren, bloemen of de vruchten van een boom voorstellen. Maar hebben we ons zelfs afgevraagd welke kleuren de bast van bomen eigenlijk sport?
Naast de normale bruine boomstam zijn er veel andere schorskleuren, zowel licht als donker, die sommige bomen meer opvallen op het behang van de natuur. Bomen met een duidelijke schors worden ook gekozen vanwege het unieke contrast dat ze aan onze werven geven, vooral als u in de bosrijke hoek van een buurt woont. Hier zijn enkele voorbeelden van bomen die opvallen in hun soort, omdat ze witte blaffen hebben.
Bomen met witte schors
Waarom hebben bomen een witte schors? Dit verschil in kleur wordt toegeschreven aan de verschillende opname van zonlicht door deze bomen. Zoals we weten, reflecteren lichtere objecten meer zonlicht dan ze absorberen. Evenzo hebben de bomen die meer zonnestralen absorberen de neiging om blaffen te hebben die donkerder van kleur zijn, in tegenstelling tot lichtgekleurde blaffen in sommige andere bomen. De reflectie van een maximale hoeveelheid zonlicht is ook een mechanisme van temperatuurmodulatie voor de bomen in de hooglanden.
Soms hebben een helderwitte, bomen met een witte schors over het algemeen tonen, zoals lichtgrijs, groenachtig of bruinachtig. Afschilfering van de boomstam leidt ook tot ongelijkmatige kleuring. De schillen en de onderliggende stengel zien er anders uit, waardoor bij sommige bomen een patchwork-achtig patroon ontstaat. Hier zijn de meest voorkomende soorten bomen met witte schors.
De papieren berk (Betula papyrifera)
Hoogte: tussen 60 en iets meer dan 30 meter.
Deze berkenvariëteit is een bladverliezende, afkomstig uit de riviervallei van Connecticut in Noord-Amerika. Het staat bekend om zijn helderwitte schors, die oorspronkelijk bruinrood is en geleidelijk verandert in een helder roomwit. De bast bladdert af in dunne lagen, die op papier lijken, vandaar de naam papierberk. Deze bomen worden veel gebruikt in landschapsarchitectuur en worden veel geplant op universiteiten en openbare parken.
De treurberk en papierberk staan bekend om hun levendige en aantrekkelijke wittinten. De schors, wanneer deze tot een tipi (of kegelvormige schuilplaats) wordt gemaakt, lijkt letterlijk op reflectoren die op een muur zijn gemonteerd. Kleine kano's en wigwams werden gebouwd met behulp van deze berkenschors door de inheemse stammen. Een van die kano's wordt tentoongesteld in Old Town in Maine, en zou ongeveer 100 jaar oud zijn. Voor het bouwen van een kano werd een boom met tot wel 9 dunne schorslagen gekapt, de schors gesneden en tot één stuk gestreept. De schors heeft ook geneeskrachtige eigenschappen; het wordt gebruikt om huidproblemen te behandelen. De boom wordt voornamelijk gebruikt voor pulphout, multiplex en fineer.
De plataan (Platanus occidentalis)
Hoogte: ongeveer 30 meter.
De plataanboomstam ondergaat afschilfering, maar in patronen. De magie van dit proces is te zien als we de hoofdstam van de boom zorgvuldig van onder naar boven observeren. Het onderste deel van de bast is grijsbruin. Rond de hoogte van ¼ van de schors begint het af te bladderen. Dit gedeelte ziet er schilferig en gecamoufleerd uit, omdat het gelooid en halfbruin van kleur is. Bovenaan, bovenaan de stam, ziet de bast er bijna wit uit.
Het bovenste gladdere, witte gedeelte definieert een volwassen stam en takken. Deze gradatie, samen met de schubben op de huid, maakt de plataan ongeëvenaard. Deze boom kan groeien in zandgrond, maar ook langs rivieren en beken. Deze staan bekend om hun enorme, brede stammen; de diameter reikt bij sommige bomen tot meer dan drie meter.
De bevende esp (Populus tremuloides)
Hoogte: tussen de 40 en 100 voet.
De bevende esp ontleent zijn naam aan het ‘trillen’ of schudden van zijn bladeren. Het is inheems in de Verenigde Staten en wordt gevonden in Alaska en het westelijke deel van het land. Het is ook een bladverliezende boom, het heeft een schors die afbladdert en dunner wordt, dikker en gegroefd wordt naarmate het ouder wordt. Dit proces verandert de vorm, vooral richting de basis.
De kleur van de bast is groenachtig wit of grijsachtig wit. De boom wordt gewaardeerd om zijn witte schors en prachtige herfstkleuren. Het is een zeer belangrijke vezelbron en wordt gebruikt bij de productie van pulp en vlokkenkarton. Het hout is zeer geschikt voor speeltoestellen, aangezien het niet splintert.
The Ghost Gum (Corymbia aparrerinja)
Hoogte: ongeveer 60 voet.
Deze boom komt oorspronkelijk uit Australië en komt voornamelijk voor in de droge centrale regio's van de Gibson-woestijn en delen van het Northern Territory. Rotsachtige hellingen, vlakke zones in de buurt van droge kreken en rode zandvlaktes vormen zijn habitat. Het behoort tot het geslacht Eucalyptus. Het staat bekend om zijn typische aroma, vergelijkbaar met dat van methanol.
Deze bomen zijn droogtetolerant en kunnen ook goed groeien op droge rivierbeddingen. De bast van de spookgom is overal glad en roomwit of roze van kleur. Het is een beetje poederachtig en versnippert in dunne stukjes.
De witte populier (Populus alba)
Hoogte: ongeveer 70 voet.
Deze hoge boom, ook bekend als de zilverbladpopulier, komt oorspronkelijk uit Midden- en Zuid-Europa, West-Siberië en Centraal-Azië. Het kwam rond 1740 naar Amerika. De bast van de witte populier is van oorsprong groenachtig wit en glad. Het verandert echter geleidelijk in een donkergekleurde schors met een ruw oppervlak. De dwarsdoorsnede van de stam van deze boom toont een stervormige merg met vijf punten. Het is aangeplant als sierboom vanwege het kleurcontrast van groen en wit.
