De zaagtand eik dankt zijn naam aan borstelachtige bladlobben. Het kweken van de zaagtandeik vereist een zorgvuldige afweging van de bodem- en meststofvereisten van het geslacht.
De eik behoort tot het geslacht Quercus. Van de nog bestaande 400 soorten is de zaagtand eik een van de weinige veelzijdige soorten die temperatuur- en bodemvariaties overleven. Hoewel het geslacht oorspronkelijk inheems is op het noordelijk halfrond, siert het tegenwoordig ook tuinen en parken in en rond Zuidoost-Azië. De bladverliezende en groenblijvende variëteiten strekken zich nu uit over de uitgestrekte vruchtbare grond die zich uitstrekt van de breedtegraden van tropisch Azië tot de continenten van Noord- en Zuid-Amerika.
De zaagtand eik pronkt, net als de meeste andere eikensoorten, met spiraalvormig geplaatste bladeren met gelobde randen. De katjesbloemen worden meestal in de lente gezien, naast de komachtige vrucht die eikels wordt genoemd. Deze cupules bevatten een enkel zaadje dat ongeveer 18 maanden nodig heeft om te rijpen. Het is een lid van de eiken onderklasse Quercus acutissima. Het is een naaste verwant van de Turkse eik en daarom het geslacht Quercus Cerris. Zijn scheutknoppen en zachte haren maken de boom een echt esthetisch kenmerk in tuinen.
Sawtooth Oak Trees
Van alle eikenboomsoorten is het kweken van dit type eikenboom verreweg het gemakkelijkst. Eikels van dit geslacht rijpen in ongeveer anderhalf jaar. De jonge boompjes hebben helemaal geen tijd nodig om te pronken met gezonde bladverliezende hoogten van ongeveer 30 m. Een gezonde zaagtandeik heeft idealiter een stam tot 2 m doorsnede en bladeren die ongeveer 20 cm lang zijn. De bast is meestal donkergrijs van kleur en diep gegroefd. Elk van de 6 cm brede bladeren pronkt rond 20 kleine, tandachtige lobben aan de franjes die driehoekig van vorm zijn. De bloemen zijn grotendeels door de wind bestoven. De 3 cm lange tweekleurige oranje basale eikelbekers worden gegeten door duiven, Vlaamse gaaien en eekhoorns. Zaagtandplantages worden meestal aangemoedigd voor voedselvoorziening voor dieren in het wild en om natuurreservaten, boomgaarden en tuinen te voorzien van natuurlijke afrastering.
Groeiende eiken zaagtandbomen
Zaagtandeiken zijn op grote schaal geteeld voor sierwaarde. Ze worden in de volksmond vermeerderd en getransplanteerd via wortelstekken. Het proces wordt uitgevoerd nadat de boom is bijgesneden en zich in een ‘slapende’ staat bevindt. Het is essentieel om te onthouden dat de plant regelmatig water moet geven om volledige groei te bereiken.
Bij het vermeerderen van dit type eikenboom moeten de wortels altijd vochtig worden gehouden, vooral als het jonge boompje op een andere manier naar een verre bestemming wordt verscheept of vervoerd. Als onmiddellijk verplanten niet mogelijk is, moet het jonge boompje of de jonge boom idealiter worden opgeslagen op een koele, donkere plaats, zoals een kelder of een lege garage. De nieuwe boom heeft bij succesvolle voortplanting ongeveer anderhalve maand nodig om te wennen aan zijn nieuwe omgeving en omgeving.
De zaagtand eik heeft losse, brokkelige grond nodig. De wortels hebben veel ruimte nodig en daarom helpt het veel dieper dan twee keer de normale breedte en diepte van het wortelsysteem. Bij het hervullen van de pocket is het belangrijk om te onthouden dat er geen luchtbellen onder de grond mogen zijn. Dit versnelt eenvoudig het uitdrogen van de wortels, wat leidt tot voortijdige dood van de jonge boom. Als de wortels eenmaal volledig zijn ingebed, moet de stengel duidelijk zichtbaar zijn boven de grond.
Een consequente monitoring van de plantengroei is zeer essentieel. Dit kan gedaan worden door een laag schors af te krabben om een witte of groene vlezige laag te zien. Dit is een teken van gezonde groei. Als de laag bruin of zwart is, duidt het teken op vroegtijdig overlijden. De jonge plant moet op een schaduwrijke plek worden opgepot. Pas later kunnen temperatuurschommelingen worden opgevangen. Het moet dagelijks worden bewaterd en elke maand worden blootgesteld aan harken en het gebruik van organische mest. Onkruid en gras moeten het eerste jaar uit de buurt van de eik worden gehouden. Het is een zeer winterharde boom en met een goede grond en een goed bewateringsschema kunnen plagen op geen enkele manier terrein winnen op de vlezige schors.
